Epiloog van team 4

Het kampioenschap werd woensdag tegen Gispen al binnengehaald door team 4, maar voor de volledigheid moest de laatste uitwedstrijd tegen Hilversum nog wel gespeeld worden. Kopman Sean werd gevraagd om in te vallen bij het jeugdige team 3 om handhaving in de Hoofdklasse af te dwingen. Gelukkig was Jacob bereid om Seans plek in te nemen en Jasper en Maarten bij te staan in het slotstuk van de competitie.

Waar Maarten nog wel zin had om een avondje te tafeltennissen, was Jasper mentaal al bij het verwachte kampioensfeest van ons eigen team en team 2 dat thuis nog één punt moest halen tegen de concurrent Bijmaat. Achter de tafel bleek Jasper echter een oase van rust te zijn nu er geen druk meer op de wedstrijden lag, wat tot drie soepele overwinningen leidde. Maarten was daarentegen weinig geïnspireerd om meer te doen dan ballen aangeven, wat tot een kansloze nederlaag tegen Tibout leidde. Misschien kwam het vanwege het feit dat hij zijn sportbroekje was vergeten en in zijn trainingsbroek moest spelen, maar dat terzijde. Jacob vond het lastig om in de 1^e klasse potten te breken. Wellicht waren het de zenuwen waardoor hij op 10-0 achterstand fout serveerde, maar het kan ook zomaar zijn dat het trainen er door het vele training geven er bij in is geschoten. Hij kon helaas niet tot een overwinning komen, dus de uiteindelijke 6-4 overwinning was dan ook vrij vlot een feit.

Tijdens de wedstrijd was er natuurlijk al veelvuldig contact met de andere SVE-teams geweest via de app-groep. Omdat bij SVE het kampioenschap allang binnen bleek te zijn, besloten we al gauw om onze tegenstanders te bedanken en de avond verder bij SVE voort te zetten. De avond was nog jong en het sportbroekje bleek ook niet het enige dat die avond werd vergeten.

Zo vergat Jasper zijn sokken, waardoor hij met bevroren enkels op de fiets stapte en had Maarten het koud, omdat zijn jas nog in de kleedkamer van Hilversum hing. En dat na nog maar twee biertjes…

Eenmaal binnen bij SVE was daar een warm welkom. Seans moeder was zo lief geweest om de bar en ramen vol te hangen met een kekke, misschien ietwat exhibitionistische teamfoto (zonder Anton, de mazzelpik) die niet voor ieders ogen bedoeld was. De foto heeft Sean en heel team 2 in ieder geval wonderbaarlijk geïnspireerd, maar de jeugdige Nena en Arthur leken toch van hun à propos te zijn door deze verrassende verschijning.

Nadat alle teams het laatste punt van de avond gespeeld hadden, werd het tijd om de competitie af te sluiten in de Derrick. De vaste SVE-stek voor de vrijdagnacht. Met zo’n 15 man was het ineens bijna twee keer zo druk toen daar de meute tafeltennissers binnen kwamen stormen. Ook al was het niet druk, het was wel duidelijk dat het hoe dan ook een latertje zou gaan worden, met al die kampioenen op de dansvloer. Robbert had dat even niet ingecalculeerd en moest de volgende dag om 08:00 met de dochters naar de hockey. Ook Rogier moet het de volgende dag zwaar gehad hebben achter de tafel bij de laatste thuiswedstrijd van team 1. Remco liet ons zijn judotalent zien toen hij (ondanks zijn enkelblessure) zijn danspartner met een loepzuivere ippon over zijn schouder wierp. Ron zijn theaterachtergrond kwam bovendrijven toen hij als een ware slapstick comedian achter gillende meiden aanrende. Jasper gaf zijn ogen goed de kost, maar hoefde het zo laat op de avond niet meer van zijn vlotte babbel te hebben. Maarten danste veel te soepel in de heupen om hetero te zijn, maar kon toch echt geen vriend hebben, aldus de conclusie van twee teleurgestelde meiden. Peter was in het begin van de avond al zo ver heen dat hij zijn veters amper kon strikken, maar leek na 4 AA’tjes weer helemaal opgeknapt te zijn. Luc was met zijn alcoholvrije colaatjes waarschijnlijk de verstandigste van het stel. Jan M en Yusra waagden allebei regelmatig een dansje, in tegenstelling tot de nestor en geestelijk vader van het stel Jan B, die de hele avond vanaf de bar toe heeft staan kijken hoe het zooitje ongeregeld aan het feesten was. En hij zag dat het goed was, althans dat hoop ik.

Maar goed, om maar weer met tafeltennis weer te eindigen: Volgend jaar zal er door ons hard gewerkt moeten worden om potten te kunnen breken in de Hoofdklasse. Een derde kampioenschap op rij kunnen we wel vergeten.. of beter gezegd; die kunnen we wel op onze buik schrijven, want zeg nou zelf als je die foto ziet… Daar is toch plek genoeg voor?