Geschreven door Jan Bruins. Wanneer in een tak van sport vijf spelers uit de Top 10 van de Wereldranglijst deelnemen verwacht je minimaal De Telegraaf en eigenlijk ook Studio Sport om daar verslag van te komen doen, zeker met deelname uit Duitsland en van de Zweedse voormalige trainer van wereldtoppers als Jan Ove Waldner. Op zaterdag 9 mei vond in het SVE clubgebouw een dergelijk evenement plaats, maar zelfs de regionale redactie van het AD en huis-aan-huis courant het Stadsblad lieten verstek gaan.
Wellicht nog erger: slechts zeven SVE’ers hadden zich opgegeven voor dit bijzondere toernooi, waarbij kwaliteitsverschil in materiaal tot het nulpunt is teruggebracht, aangezien iedereen met dezelfde batjes, zogenaamde planken, aan het toernooi dient deel te nemen. Op de acht wedstrijdtafels werden bij aanvang zestien van deze ‘speelgoedbatjes’ gepositioneerd. Zelfs bij wisseling van tafelhelft dienden de bats te blijven liggen en wisselden zij dus van speler, waardoor het zweet van de handen van de tegenstander zich kon vermengen met dat van de eigen plakhanden.
Tot zover de negatieve aspecten van de 3e SVE WUTTO OPEN, want het werd weer een verrukkelijk toernooi. Ogenschijnlijk zonder last van plankenkoorts begonnen de 32 deelnemers om 12:30 uur aan de vier achtkampen, waaruit de nummers 1 tot en met 5 zich plaatsten voor de vervolgrondes. Voormalig specialist Edward Hulst en enthousiasteling Erik van der Wurff sloegen de plank mis en slaagden er niet in zich bij de beste vijf in hun poule te scharen.
Amateur Jan Mulder werd in de eerste vervolgronde uitgeschakeld, waarin de nummers vier en vijf uit de poules uitmaakten wie zich zouden plaatsen voor de achtste finales. Ook de wat bleek ogende boemelbaron Sean Bakker kon de 17-jarige Ruby Tangerman niet verschalken, hoewel gezegd moet worden dat het frele meisje wel erg veel geluk had in de vijfde game.
In de achtste finales sneuvelden twee van de drie overgebleven SVE’ers. De doortrapte organisator Jan Bruins had zichzelf in een poule ingedeeld, waarbij plaatsing voor de vervolgrondes een geringe opgave was, maar nu moest hij het afleggen tegen de latere winnaar Max Koopman. Eeuwig talent Remco Haring moest zijn meerdere eerdere erkennen in specialist Matthieu Wegh (Taverzo). Alleen antiheld Peter Marijn wist zich bij de beste acht te scharen. Helaas was toen ex SVE’er Max Koopman ook voor hem te sterk.
Vanaf de kwartfinales waren de oooh’s en aaah’s niet van de lucht, want het is wonderbaarlijk om te zien wat specialisten met zo’n plankje kunnen. De rally’s zijn langer dan bij regulier tafeltennis, wat ook zijn weerslag heeft op de fysieke gesteldheid van menig deelnemer.
Zoals gezegd won Max Koopman in de kwartfinale van Peter Marijn. Arnoud Meijer (Hilversum), na dit toernooi de nieuwe nummer 1 van de Wereldranglijst, moest het verrassend afleggen tegen Ian de Graaf (Rega). Duitser Michael Keller, helemaal voor dit toernooi met zijn vrouw uit de buurt van Frankfurt gekomen, verschalkte Matthieu Wegh. En Marty Hendriksen van Rega, ooit planken-wereldkampioen na een overwinning in Hilversum op de Zweed Waldner (hetgeen de televisie wel haalde), was te sterk voor zijn clubgenoot Michel van de Kamp.
In de bezienswaardige halve finales won Marty Hendriksen van Michael Keller en Max Koopman van Ian de Graaf, waarna onder het toeziend oog van zo’n veertig toeschouwers Max Koopman in de finale blijk gaf van een bijzonder talent voor het edele hardbat spel: 3-0!
Max mocht dus de winnaarsbeker, de traditionele WUTTO cap plus de som van € 75,- in ontvangst nemen. Marty moest het met een kleiner exemplaar beker en € 25,- doen.
Al met al een bijzonder leuke middag, maar is de organisatie van dit soort toernooien aan SVE besteed?
Van links naar rechts: winnaar Max Koopman, Jos Wijnands (WUTTO organisatie) en Jan Bruins