Dit verslag eindigt met een korte terugblik op de wedstrijd Almeerspin 1 – SVE 4; de vereniging uit het pittoreske Almere. Almere, de stad die gezien het aantal stations werelds wil zijn, maar het toch nog steeds niet kan waarmaken.
Voordat ik aan dit wedstrijdverslag toe kom wil ik jullie eerst meenemen in de ellende die ons door toedoen van het OV de afgelopen week ten deel viel. Het begon allemaal vorige week zaterdag toen Peter Marijn ontzettende pech had door zijn trein naar Zwolle (een delegatie van SVE ging naar het NK, red.) op een haar na (lees 20 minuten) te missen. Twee dagen later was het weer raak en reden er wederom geen treinen naar Zwolle: wat een pech!! En afgelopen vrijdag was daar de druppel die de spreekwoordelijke emmer deed overlopen. Het bleek onmogelijk te zijn een OV-fiets te huren op Utrecht Centraal. Reden? Alle fietssloten waren door de extreem koude nachten van de eerste dagen van maart vastgevroren. Dat winters in Nederland koud kunnen zijn dat wisten we, maar dat zelfs OV-fietsen vastvriezen slaat alles. Door al deze tegenspoed en pech waren we genoodzaakt om ons geheime wapen Nena, die kennelijk haar fiets binnen had gezet, in te zetten, en Maurice, die het hardst was getroffen door de barre winters omstandigheden, thuis te laten. Nena mocht, doordat ze haar cijferlijst aan haar ouders had laten zien, dus met de twee verstandigste en meeste betrouwbare mannen van SVE mee op reis naar Almere.
Deze memorabele avond vol kommer, kwel en pech laat zich samenvatten aan de hand van de volgende gebeurtenissen:
De avond begon met een stukje spookrijden voor beginners door Jasper Graaff op de stoep bij station Almere Buiten. Vervolgens kwamen we er achter dat Almeerspin, wat een pech, algeheel droog was gelegd door ernstige ongeregeldheden tijdens de laatste thuiswedstrijd (iets met een kapotte fontein geloof ik). De avond werd vervolgens opgeschrikt door een gefrustreerde Wesley van W. die niet kon verkroppen dat hij, onder toeziend oog van zijn vriendin, zo’n pech had dat hij van Anton verloor en uit frustratie (voor de eerste keer van zijn hele leven) zijn batje kapot gooide. Over Jasper valt niet veel te melden, behalve dat hij eigenlijk de hele avond pech had, en dat ook duidelijk liet merken door de hele tijd ‘Wat een pech’ te roepen. Nena was ondanks haar dopinggebruik na 23:30 helaas niet in staat was om Franky op de knieën te krijgen (de astma-preventie pijp was kennelijk helemaal leeg). Anton, die Wesley wel zo gek kreeg om met batjes te gooien, was tegen Franky en Jeroen vrij kansloos. Jasper, die steeds meer pech kreeg won wel van Jeroen, die kennelijk nog meer pech had. Wat een pech, wat een pech.
Uiteindelijk kwam het er op neer dat team 4 in zijn algemeenheid ondermaats presteerde en daardoor met 7-3 de boot in ging. We hadden zoals zo vaak dit seizoen echt heel erg veel pech.
Gelukkig werd de avond afgesloten met een 40 minuten durende autorit naar Utrecht waarin de echt goede gesprekken werden gevoerd en Nena de fijne kneepjes van het vak werden bijgebracht. Bij SVE werd nog een klein drankje gedaan om vervolgens voldaan in bed te ploffen.
Volgende week staat de kraker tegen VTV op het programma, waarin wij zullen strijden om onze laatste kans op het ontlopen van degradatie. We zullen zien wat die wedstrijd ons voor moois gaat brengen. Alle support is welkom!
Was getekend,
Anton Boonen